Ο Ανδρέας έγινε η πεπσικόλα, αφού ο μαγκούφης με τα φρύδια πρόλαβε το ρόλο της κοκακόλα, ύστερα από μειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε στις κατά τόπους αμερικάνικες πρεσβείες. Ήταν η εποχή που... οι “ηγέτες” δεν κρεμιόντουσαν στα μανταλάκια αν πρώτα δεν ξελαρυγγιάζονταν στα μπαλκόνια και δε λιώναν τις παλάμες τους στη χαιρετούρα. Με τη μετριοφροσύνη που τους διέκρινε, πλέρωσαν το διευθυντή σκηνής, ώστε όλα τα προβόλια να πέφτουν στις φάτσες τους υιοθετόντας τις “γκαντάφειας” αισθητικής τίτλους του “σωτήρα” και του “εθνάρχη”.
Με ένα σώβρακο κι ένα ζιβάνγκο ξεμπάρκαρε στο Ελληνικό. Έφερε μαζί του ένα σωρό καθρεφτάκια και χάντρες, όλες μάντε ιν γιούσα, κι όλες είχαν άϋλη μορφή. “Πύρινους” λόγους κατά της ευεργέτιδός του αμερικής, και κάτι αντιστασιακά πιστοποιητικά που τα πήρε όταν η χούντα τον τσάκωσε να λουφάζει σα κλεφτρόνι στη σοφίτα του σπιτιού του. Την ώρα που τα ξερονήσια “βέλαζαν” απ’ το βάρος των ορίτζιναλ αντιστασιακών, αυτός “την έκανε” άρχοντας για έξω… Ποτέ δεν κατάλαβε κανείς πως μια τόσο σκληρή χούντα άφησε να της φύγει μέσα από τα χέρια της ένα τόσο μεγάλο αντιστασιακό “κεφάλαιο” όπως ο Ανδρέας …ένας Τσέ των Βαλκανίων.
Η διαδρομή είναι λίγο πολύ γνωστή. “Αντιστασιακός” τουρισμός σε Σουηδίες κι Αμερικές, ώσπου οι Αμερικάνοι να “αδειάσουν” Πατακούς και Ιωαννίδηδες για να πασάρουν στους ιθαγενείς τη γιαλαντζί δημοκρατία που επικύρωσε το “ΕΔΩ ΛΑΔΟΚΟΜΕΙΟ”.
Η “εποχή Ανδρέα” θα μείνει στην ιστορία ως η χρονική περίοδος που η πολιτική σκηνή κατακλύστηκε από “νάνους” που ανέλαβαν να παίξουν ρόλους “σεντόνια” χωρίς να γνωρίζουν ούτε το “Λόλα να ένα μήλο”. Ποτέ ξανά στην Ελληνική ιστορία δεν εμφανίστηκαν τόσοι άχρηστοι, ανίκανοι, εγωπαθείς, χαζομουνάκιδες, γυφτοκόμηδες και λιγδιάρηδες μέσα στην Βουλή. Όσα ποδάρια και να’ σπαγε ο διάολος δεν θα ταν δυνατόν να γίνει σε τόσο μικρό χώρο μια τόσο μεγάλη σύναξη από ΛΑΜΟΓΙΑ.
Σε μια χώρα που όποιο χώμα και να σκάψεις θα σκοντάψεις στον Αριστοτέλη, βρέθηκαν να κυβερνούν κάτι βραδύνοες τρομπαδούροι με το μισό ημισφαίριο καμένο και το άλλο μισό να ρετάρει αμερικάνικα. Κι επειδή πρώτη φορά στη ζωή τους είδαν αβαλσάμοτο αστακό και ξιφία στο τραπέζι τους, αποφάσισαν πως πρέπει να αποζημιώσουν τους εαυτούς τους για το “αντιστασιακό” τους παρελθόν. Ο καλύτερος τρόπος ήταν αυτός που τους ‘μάθαν όβερσίς, δηλαδή να σταθούν εκεί που κυλάει το χρήμα και να γίνουν οι τροχονόμοι του. Μπαστακώθηκαν λοιπόν ανάμεσα στην περιουσία του λαού και τις χρηματοροές που προκύπτουν απ’ αυτή, και το αδηφάγο εγχώριο κι αλλοδαπό κεφάλαιο. Μπήκαν σφήνα εισάγοντας τον μαγικό οικονομικό όρο ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ.
Η ΜΙΖΑ, στη συνέχεια θα είναι και ο κύριος ρυθμιστής του πολιτικού συστήματος. Οι “πακέτοι” επινόησαν τις φυλλάδες που έγιναν λουριά και φίμωτρα για τους πολιτικάντηδες. Όσοι δεν κάθονταν στ’ αυγά τους, θα έβλεπαν τον κώλο και τα βυζιά της παστρικιάς τους στα μανταλάκια.
Κάπως έτσι έφυγε κι ο Ανδρέας πασάροντας το δαχτυλίδι στο χαμογελαστό τυπάκι και τη ΜΙΖΕρη ομήγυρη του. Έκαναν την εμφάνισή τους στρατηγοί του κώλου με μόνο σχέδιο το πανέλα από τη Ζήμενς στο Μαξίμου και τούμπαλιν με το ανάλογο παντελόνιασμα για τον κόπο τους. Ίσως η πιό σιχαμένη περίοδος που έζησαν οι πραγματικοί Έλληνες. Ήταν τότε που πληρωμένοι τσογλαναράδες αποκαλούσαν τους Έλληνες οπισθοδρομικούς πουλώντας φθηνιάρικο εκσυγχρονισμό. Απατεώνες που ξεπούλησαν την Πατρίδα μας για βίλες και δεκάμετρες καρίνες. Την ίδια στιγμή που έφτυναν την Ελλάδα έσκουζαν πως “δεν είναι κανείς περισσότερο πατριώτης”, ακριβώς την ίδια στιγμή που το παχύδερμο έψαχνε δικαιολογίες επιπέδου φλυτζανοδιαβάστρας για την σημαία των Ιμίων.
Το ΛΑΜΟΓΙΟ έγινε το πρότυπο επιτυχίας. Επαγγελματικής, κοινωνικής, πολιτιστικής αλλά κυρίως, πολιτικής. Τα παρατράγουδα της Πάνιας ωχριούν εμπρός στα τυπάκια που βρέθηκαν στο προσκήνιο διαχειριζόμενα όλες τις πηγές της ζωής στην Ελλάδα. Όσο ο Bravogiorgos χοροπηδούσε κατσικίσιο ζεϊμπέκικο, ο χλέμπουρας Κωστόπουλος δίδασκε στα δεκαπεντάχρονα ποιες στάσεις μπορούν να γίνουν πάνω σε πλυντήριο που στύβει. Η Σκύλα και η Χάρυβδη με όλα τους τα σόγια εγκαταστάθηκαν στη χώρα με χορηγία Ζήμενς. Όπου και να κοιτούσες μόνο λαμόγια, λαμόγια, λαμόγια, πετυχημένοι αεριτζήδες του χρηματιστηρίου, και “επιχειρηματίες” του κώλου, απ’ αυτούς που κάνουν φιλανθρωπίες με ότι περισσέψει απ’ το μιζαμπλί της κυράτσας τους… Γέμισε ο τόπος από “ευαίσθητους”, από χορηγούς, από “πετυχημένους”. Κι αναρωτιόμασταν… Αυτή είναι η Ελλάδα μας;
Όχι. Ήταν ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ. Σοσιαλιστές της αρπαχτής, της μίζας και της μειοδοσίας που έβριζαν αυτοί και τα σκυλιά τους όσους δεν γούσταραν “πολυπολιτισμούς”, συνοριοπήδουλες, εκσυγχρονισμούς, “ελληνοτουρκικές φιλίες”, αμερικανολαγνείες… Ο κάθε κυβερνητικός είχε και τις εμμονές του, άλλος με τον Πουλιανό επειδή βρήκε τον προπάππου του Έλληνα να είναι ντόπιος, άλλος να στέλνει τα κόκκαλα των Μαραθωνομάχων στα αμερικάνικα εργαστήρια για να τους βαπτίσει σιμήτες, άλλος να σκίζει τα σώβρακά του για να πείσει τους Θρακιώτες πως έιναι τούρκοι, κι άλλος να γλύφει τις πατούσες του Γκρουέφσκι σα πιστό σκυλί του Σόρος… Ξεσάλωσαν κι αποφάσιζαν για ότι κατεβάζει η γκλάβα τους μια και τα αναχώματα που 'στήσαν έδειχναν ν’ αντέχουν.
Το δεύτερο ανάχωμα ήταν τα δημοσιογραφικά καρακόλια, γνωστά τα τεκταινόμενα να μη τα ξαναλέμε, αρκεί να θυμηθείτε το μεσόκοπο τυπάκι εκείνο που τους εκπροσωπεί όταν οι καπνννοίιιι γίνονται πυκνννννοίιιι… Στο παρουσιαστικό του αποτυπώνεται το ανάστημα της δημοσιογραφίας.
Και το τρίτο το πρωϊνομεσημεριανό τηλεπουταναριό που μεγαλώνει τα παιδιά μας. Δόθηκε βήμα στο κάθε ανωμαλίδιο επιτρέποντάς του να μπαίνει στα σπίτια μας. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα πουστράκια γνωρίζουν εποχές δόξας χάι-ντεφινίσιον. Κάθε κάδρο κι ένας κύναιδος. Κάθε εκπομπή και μια λουλού. Κάθε σήριαλ και μια ανωμαλία.
Και οι τρεις κατηγορίες είναι γέννημα-θρέμμα, ΛΑΜΟΓΙΑ. Με το κιάλι ψάχνεις να βρεις ένα ισορροπημένο άτομο στην κάστα τους. Και όλοι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ και ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ για τα κοινά. Όταν το 3-4% που αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί ελέγχει το υπόλοιπο τότε μιλάμε για ένα νέο είδος δια-κυβέρνησης, τη ΧΟΥΝΤΑ των ΛΑΜΟΓΙΩΝ.
Έτσι, ανενόχλητοι από τον κοιμησμένο λαό, οι διαδρομές του χρήματος είναι οι εξής: Μεγάλα έργα και παραχωρήσεις - μίζα + υπερκοστολόγιση - και τσαπατσουλοδουλειά -και βίλες, κότερα, αμύθητος πλούτος σε δέκα τσέπες.
Σήμερα δεν υπάρχει Έλληνας που να μη κατάλαβε τι του είχανε στημένο. Το σύστημα κατέρρευσε επειδή το καύσιμο του ΛΑΜΟΓΙΟΥ είναι η μίζα και οι τετράπαχοι μισθοί, και τα φράγκα δυστυχώς γι αυτούς, τελείωσαν. Το ρίσκο έγινε μεγάλο και δύσκολα θα διακινδυνεύσουν για ψίχουλα να φτύνουν σημαίες, αγώνες, πατρίδες, ιερά και όσια. Η οργή είναι παντού, πίσω από κάθε γωνιά, σε κάθε στενό υπάρχουν και πενήντα ερωτύλοι Έλληνες έτοιμοι να δείξουν την αγάπη τους στα λαμόγια τύπου ΣΚΑΪ. Κάποιοι το συνειδητοποίησαν κάποιοι όχι. Κάποιοι άρχισαν να χάνουν τον έλεγχο των σωματικών τους υγρών στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.
Να τους υπενθυμίσουμε πως ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος έχει τίτλο:
